Το ερώτημα αυτό τίθεται στο βιβλίο του Horst Bielfweld Καναρίνια. Η απάντηση φαίνεται να είναι ότι η διάτηρηση δύο καναρινιών είναι η καλύτερη λύση. Όταν εργαζόμαστε και δε βρισκόμαστε στο σπίτι όλη τη μέρα για να κάνουμε παρέα στο καναρίνι μας, η διατήρηση ενός μοναχικού πουλιού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κακοποίηση. Τότε, λοιπόν, πρέπει οπωσδήποτε να φροντίζουμε δύο καναρίνια.

Με δύο καναρίνια θα υπάρξουν σίγουρα μικροί καυγάδες, καμιά φορά και μεγαλύτεροι. Αυτοί όμως ακολουθούνται από αρμονική και ειρηνική συμβίωση. Τότε ταΐζει το ένα το άλλο και πετούν το ένα πίσω από το άλλο  σα να ήταν αχώριστα.

Οι έριδες, που εξελίσσονται κύρια στο μπωλ με την τροφή και στο κλαδί που κοιμούνται, μπορούν να προβλεφτούν: προσφέρουμε τα πάντα δίπλα στα πουλιά μας. Τότε θα τακτοποιηθούν και οι καυγάδες θα υποχωρήσουν αισθητά.

Η αμοιβαία επικοινωνία είναι σημαντική. Δεν κελαηδάει απλά το ένα και το άλλο ακούει, δεν συναγωνίζονται στο κελάηδημα, περισσότερο λένε ένα σωρό πράγματα μεταξύ τους με τους διαφορετικούς ήχους. Σε μας, επίσης, σαν ακροατές και παρατηρητές, οι ήχοι και η γλώσσα του σώματος έχουν πολλά να πουν και θα μας μαγεύουν.

Δεν είναι εύκολο να πεις κανείς αν είναι καλύτερα να διατηρούνται μαζί δύο αρσενικά, δύο θηλυκά ή ένα ζευγάρι. Το ζευγάρι είναι από την σκοπιά των πουλιών η καλύτερη λύση.

Αν παρόλα αυτά βάλουμε μαζί δύο αρσενικά όσο είναι νεαρά, συνήθως συνεννοούνται μεταξύ τους πολύ καλά. Συχνά αναλαμβάνει το ένα από τα δύο πουλιά τον κυρίαρχο ρόλο, κάτι που το άλλο αποδέχεται πλήρως.

Δύο θηλυκά συγκατοικούν τις περισσότερες φορές το ίδιο καλά. Είναι συχνά όμως μια κάπως βαρετή συμβίωση. Μερικά θηλυκά δεν είναι καθόλου ανεκτικά έναντι άλλων θηλυκών.

Καθένα από αυτά τα μικρά πουλιά είναι μια προσωπικότητα, ένα άτομο. Κανένα δεν αντιδρά όπως το άλλο και αυτό κάνει την ενασχόληση με αυτά τόσο ενδιαφέρουσα και πολύπλευρη.