Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε τρυγήσαμε για πρώτη φορά τα σταφύλια του κτήματός μας στο χωριό. Η μεσσηνιακή γη μάς προσφέρει εδώ και χρόνια τους καρπούς της χωρίς καμία σχεδόν απαίτηση. Άλλωστε τα συγκεκριμένα κλήματα ήταν το μεράκι του παππού μας που έβαζε κάθε χρόνο κρασί στα βαρέλια της αποθήκης. Εμείς, εδώ και χρόνια αφήναμε τα σταφυλάκια να γυρίζουν πίσω στη φύση που τα γέννησε καθώς δεν είχαμε μπει στη λογική του τρύγου. Κόβαμε απλά 10-15 τσαμπιά από την λεπτόρογη, εξαιρετική σταφίδα και την απολαμβάναμε τις λίγες μέρες που βρισκόμασταν εκεί. Τα υπόλοιπα τα αφήναμε για τα πουλιά, τις σφήκες και το χώμα. Η απόλυτη ανακύκλωση!
Φέτος, όμως, ήταν διαφορετικά. Η επιμονή ενός μερακλή ανθρώπου που μαζεύει σταφύλια από παντού και τα κουβαλάει υπομονετικά μέχρι το οικογενειακό του αποστακτήριο μάς έκανε να μπούμε για πρώτη φορά στη γιορτή του τρύγου και του σταφυλιού. Ξεκινήσαμε διστακτικά 2 άνθρωποι και μέσα σε 3-4 ώρες τα καφάσια γέμισαν κεχριμπαρένιους καρπούς, έτοιμους να δώσουν χυμούς και να μετουσιωθούν στο «απόσταγμα των αποσταγμάτων», το τσίπουρο! Φυσικά, αν ζούσαν οι παππούδες μας θα μας κυνηγούσαν με τις πέτρες, καθώς τρυγήσαμε τα σταφύλια μες το μεσημέρι, χωρίς να έχουμε μεριμνήσει για κολατσιό και με μόνο σύμμαχο τη μουσική.
Τώρα πια κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι μετέτρεπαν τις αγροτικές εργασίες σε γιορτές. Η σωματική κόπωση εξιλεωνόταν από την ψυχική ανάταση που πρόσφερε η συμμετοχή σε μια ομαδική και δημιουργική εργασία, τόσο συμβατή με την πραγματική μας φύση. Οι καρποί είναι δώρα και η ευχαρίστηση του ανθρώπου που τα λαμβάνει είναι πάντα μεγάλη.
Ελπίζω να έχουμε καλό τσίπουρο τον Οκτώβριο και του χρόνου να βιώσουμε τον τρύγο όπως του αξίζει, σα μια μεγάλη γιορτή! Με φίλους, κεράσματα, μουσικές και πολλούς πολλούς καρπούς!
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την τέχνη της οινοποίησης, της απόσταξης και της αμπελοκαλλιέργειας, σας προτείνουμε τα βιβλία του Αργύρη Τσακίρη από τις εκδόσεις Ψύχαλου