Σήμερα είχαμε προγραμματίσει να ανεβάσουμε ένα διασκεδαστικό post για low budget αγορές για την αυριανή γιορτή του αγίου βαλεντίνου, όμως η μέρα δεν τη σηκώνει την πλάκα. Η Αθήνα μοιάζει με ζώο που αργοπεθαίνει πληγωμένο στο δρόμο κι εμείς με αμήχανους παρατηρητές που έχουν ξεχάσει, προ στιγμής, τον δικό τους αργό θάνατο και έχουν μείνει αποσβολωμένοι μπροστά στα αποκαΐδια της πόλης.
Περπατάς στους δρόμους που περπατούσες μέχρι χθες και βλέπεις τους γείτονές σου απελπισμένους έξω από το καμμένο τους μαγαζί, οι δρόμοι είναι γεμάτοι αποκαΐδια και λασπωμένα απομεινάρια από σκουπίδια και πέτρες, τα κτίρια που σε προκαλούσαν να σηκώσεις το κεφάλι σου από το πεζοδρόμιο είναι πια καμμένα κι εσύ ανατριχιάζεις και θυμώνεις και αναπολείς και αηδιάζεις.Το στομάχι σου δένεται κόμπος και οι ενοχές σου μεγαλώνουν κάθε φορά που σκέφτεσαι πως ευτυχώς εσύ τη γλίτωσες, ενώ την ίδια στιγμή ο γείτονάς σου καταστράφηκε.
Χθες, κατάφεραν για μια ακόμα φορά να μεταφέρουν τη συζήτηση από τη βουλή στο πεζοδρόμιο και να συζητάμε σήμερα για τις καταστροφές της πόλης όταν το μέλλον μας έχει καταστραφεί και επισήμως. Δεν ξέρω ποια είναι η λύση, δεν είμαι ειδικός. Το ένστικτό μου λέει πως η λύση {τουλάχιστον για τους αριθμόυς} είναι μια και λέγεται δουλειά και παραγωγικότητα.Τώρα η λύση για την θιγμένη μας αξιοπρέπεια είναι προσωπική υπόθεση και έχει να κάνει περισσότερο με τις ώρες που αφιερώνει κανείς μπροστά στον καθρέφτη του {φυσικά εννοώ την αυτοκριτική που όλοι οφείλουμε να κάνουμε}.
Σας εύχομαι μια καλή εβδομάδα!