Μερικές φορές τα παχύφυτα χάνουν με τα χρόνια την ομορφιά τους ή απλά γίνονται πολύ μεγάλα, έτσι ώστε να βρισκόμαστε το αργότερο τότε μπροστά στο ερώτημα αν μπορούμε ή πρέπει να κλαδέψουμε το παχύφυτο. Δεν είναι τίποτα ασυνήθιστο το να κλαδεύονται τα παχύφυτα. Πολλά όμορφα διακλαδισμένα παχύφυτα (που από τη φύση τους αναπτύσονται σαν θάμνοι) που διατίθενται στο εμπόριο έχουν κλαδευτεί από τον φυτοριούχο.

Κατά κανόνα όμως πρέπει να πιάνουμε το ψαλίδι ή το μαχαίρι όταν χρειάζεται πραγματικά. Στα περισσότερα είδη και σχήματα το κλάδεμα είναι περιττό, θα μπορούσε ακόμη και να βλάψει τη φυσική μορφή ανάπτυξης. Μπορούν να κλαδευτούν όλα τα θαμνώδη είδη. Τα παχύφυτα κορμού θα πρέπει να τα κόψουμε  μόνο όταν γίνουν πολύ μεγάλα.

Στα είδη που είναι σαν κορύνες εξογκωμένα στη βάση τους, π.χ. είδη Adenium, pseudobombax ή cyphostemma συνιστάται κλάδεμα των κλαδιών της κορυφής μονάχα.

Καθώς η ανάπτυξη των στελεχών ακολουθεί κάποιες κανονικότητες πρέπει να εξοικειωθούμε λίγο μ” αυτές πριν το κλάδεμα. Η κορυφή ευνοείται, δηλαδή το μάτι που είναι στην κορυφή ή καλύτερα βρίσκεται ψηλότερα απ” όλα μεγαλώνει γρηγορότερα.

Αν απομακρύνουμε την κορυφή του στελέχους προκαλείται η ανάπτυξη των πλευρικών οφθαλμών που βρίσκονταν σε «λήθαργο». Συχνά όμως βλασταίνει μόνο ένας και μοναδικός οφθαλμός, δηλαδή αυτός που  βρίσκεται πιο ψηλά. Δεν είμαστε λοιπόν σίγουρη ότι μετά την απομάκρυνση της κορυφής του στελέχους θα διακλαδωθεί πολύ η κατώτερη περιοχή του φυτού. Γι” αυτό το λόγο είναι συχνά καλύτερο, ιδιαίτερα στα φυτά που μεγάλωσαν πολύ, να τα κλαδέψουμε πολύ.

Φυσικά οι κορυφές των στελεχών μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν μοσχεύματα. Σε παχύφυτα κορμού που αναπτύσσονται καθ” ύψος, π.χ. ευφόρβιες, καλό είναι αντί για το κλαδεμένο φυτό να αφήνουμε να ριζώσει το κομμένο μέρος εκ νέου και να πετάξουμε το παλιό φυτό.

Η πιο κατάλληλη στιγμή για το κλάδεμα είναι το τέλος της περιόδου ανάπαυσης, δηλαδή λίγο πριν την έναρξη της βλάστησης.

Από τα κακτοειδή και παχύφυτα για το δωμάτιο και το περβάζι.